Μάνα Γη

the dreamer

η δεύτερη του Φονιά





το βελανιδόδασος

μια μέρα πριν είχε χιονίσει!
στον Χριστό
Άνω Μεριά

ο πλάτανος στο περιβόλι


δέκα λεπτά κοιτιόμασταν ακίνητοι όλοι...




στο λιμάνι καθώς περιμένω το πλοίο...για το νησί

street refugees

μουσική και δύναμη,ένα τραγούδι έκκληση σεβασμού για τον πλανήτη μας από τους Ισπανούς Erasmusιώτες...μέλι που μεταμόρφωσε την παραλία...


"βγάλε με και μενα μια φωτογραφία,ΥΠΑΡΧΩ!"
είμαι ένας απλός λαχειοπώλης που γυρνώ στους δρόμους απαρατήρητος μια ζωή
"το ψωμί να βγαίνει και δε βαριέσαι.."
που και που κοίταξε με...

από τα καθαρότερα μάτια που έχω αντικρύσει στο δρόμο,ο λατερνατζής..


η θηλυκή χάρη διαγράφεται στα τετράγωνα πλακάκια της έρημης παραλίας ένα πρωινό με αέρα για τολμηρούς οδοιπόρους!



κοινωνία με τα βάσανα της αστικής εμπορικής τάξης..



ο καθένας μοχθεί να τραβήξει τον δικό του δρόμο

πειρατές των ασύρματων δικτύων μέσα στον κρύο Φλεβάρη με επιμονή και λίγο κόκκινο κρασάκι ίσως τελειώσει η εργασία...ή ποιός ξέρει μπορεί να είναι εκεί για να μιλήσει με κάποιον αγαπημένο...
άνθρωποι,άνθρωποι που βρίσκουν καταφύγιο στην αγκαλιά του δρόμου...εκφράζονται με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο,επιβιώνουν κάνοντας αυτό που έχουν μάθει και αγαπούν...

άνθρωποι,άνθρωποι πυρήνες ζωής
άνθρωποι που στου δρόμου τη φιλευσπλαχνία και αδιαφορία για τα ονόματα και τους τίτλους
βρίσκουν παρηγοριά και συντροφιά στη μοναξιά τους

άνθρωποι,άνθρωποι μοναχικά νησιά που αναζητούν καλοκαιρινούς θαμώνες μετα το μακρύ τους χειμώνα

άνθρωποι,άνθρωποι πρόσφυγες του δρόμου,αγαπημένοι μου συνταξιδιώτες




ένας από τους φίλους της παραλίας,ο ακορντεονίστας μας..πάντα με ένα χαμόγελο για εκείνον που αγαπά την ομορφιά της απλότητας

ένας γεννημένος ζονγκλέρ,ένας καλλιτέχνης της ανατροπής,ένας αλχημιστής των ανθρώπων του δρόμου..αν βρεθεί στο δρόμο σου μείνε και μετάλαβε το πανέμορφο του έργο.
πόση ζώη μου δωσε το παιχνίδι της!!!!
μοναξιά μου όλα...μοναξιά μου τίποτα

πουλάω χρώματα και όνειρα για τα μικρά χεράκια....που κάποια στιγμή από ένα καινούριο ενδιαφέρον θα αφήσουν τα μικρά σχοινάκια των ονείρων τους και αυτά θα πετάξουν σε όλη την πόλη...δίνοντας χρώμα στο γκρίζο χωρίς χρωματιστά όνειρα τοπίο...
ζώντας στους δρόμους με ικεσία και πάντα με ένα μέρος των αγαθών της φροντίζει τα πουλιά και τα αλητόσκυλα...