Φοβάμαι τον ίδιο τον φόβο
Η ίδια του η ύπαρξη παραλύει τις αρθρώσεις των γονάτων μου
Τις κάνει χαλαρές και ασύνδετες
Φόβος μη χάσω αυτά που με κόπο κατέκτησα
Φόβος για οτι υπάρχει πέρα από το εγώ
Φόβος για το πως μοιάζει ο κόσμος
Πέρα από τους νοητικούς περιορισμούς
Η ανασφάλεια φλερτάρει μαζί μου
Πρώτη φορά χωρίς μάσκες αντικρυζόμαστε
Γυμνές , χωρίς ενδύματα γεγονότων
Η ρίζα της αρχέγονη
Το αβάσταχτο κενό της
ΟΙ πεποιθήσεις δημιουργούν σύννεφα ασφάλειας
Κι αν με εγωτροφή τις ταίζεις
Τότε ριζώνουν γερά
Κι όταν κάποια δύναμη πέρα από μενα
Χτυπάει σαν κεραυνός το οικοδόμημα τους
Και τα θεμέλια ταρακουνάει
Τότε αυτές στη νεφελώδη τους μορφή κι υπόσταση ξαναγυρνούν
Κι οτι πίστευες πως σε κρατάει ασφαλή
Πετάει μακριά και μένει το κενό
Ένα κενό που εμπεριέχει το Όλο
Όλα αυτά που δε γνωρίζεις
Όλα αυτά που ακούν στο όνομα
ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ
Μα δες σαν καταστρέφεται κι αυτό ,πάλι τι μένει;
Ποιός είναι εκεί που τα ταξίδι ζει και ποιός παρατηρεί;
Πως η ασφάλεια με την αν-ασφάλεια δυο όψεις της ίδιας αλήθειας είναι.
Βρίσκομαι στο κατώφλι μιας ανακάλυψης μεγάλης!
Όπως η μέρα τη νύχτα κυνηγά
Έτσι κι η νύχτα τη μέρα από πίσω παίρνει
Η μία δίχως την άλλη να υπάρξει δε μπορεί
Κι η διαδοχή τους αέναη είναι
Έτσι κι η αλήθεια χωρίς το ψέμα ως δίπολο ,
Να υπάρξει δε μπορεί
Κι ένα πιστεύω σου βορά θα γίνει
Στου άγριου θηρίου τα αιματηρά τα δόντια όταν πέσει
Το θηρίο το ανήμερο της αλλαγής και της εξέλιξης
Η ύψιστη αρετή της παράδοσης και του αφήματος στο νέο.
Όσο κι αν πάλεψες για μια αλήθεια,μια άλλη περιμένει να την κατακτήσεις
Όσο λιγότερο κρατιέσαι από έναν τέτοιο βράχο
Τόσο πιο φυσικά κυλάς σαν ποταμάκι!
Αν γαντζωθείς σε μια αλήθεια που κάποιον βολεύει άλλον ,
Κι όσα πολλά στοιβάζεις από φόβο μη χαθείς
Τόσο πιο μεγάλη η απώλεια γίνεται
Τόσο πιο πολύ να χαθείς είναι πιθανό
Μέστον αβυσσαλέο πόνο που ο φόβος προκαλεί
Γι’αυτό σε αλήθειες μην επενδύεις
Αυθεντίες και δίκια δεν υπάρχουν
Κι όταν υπάρχουν σκλάβοι τους γίνόμαστε
Και τον οβολό εναποθέτουμε χωρίς αμφιβολία μήτε ερωτήματα
Όσο το δράμα της ασφάλειας ζητάμε
Για ένα μυστήριο που το ένδυμα φοράει του κενού
Κι από άπειρες ίνες φωτός πλεγμένο είναι
Κι άπειρες δυνατότητες...
Όσο σε μια αλήθεια πιστεύεις ή σε πολλές
Τόσοι κι οι περιορισμοί
Με τόση δύναμη σε δένουν αλλά και πολλαπλάσια
που κάθε στιγμή προσφέρεις από τη ζωτική σου δύναμη
Μακρύ ταξίδι και άπειροι οι σταθμοί
Με την περιγραφή κατανόηση ψάχνω
Από προορισμό σε προορισμό σαν μεταβαίνω
Τη ζωή με περιγραφές να την εξηγήσεις δε μπορείς
Μόνο του νου τον τρόπο να μεταφράζει τη ζωή μπορείς να περιγράψεις
Μα μη νομίσεις πως τη ζωή της ζεις!
Κόπος και πόνος μεγάλος κάθε οικοδόμημα της πόλης του νου σου
Να βρεις και να το καταστρέψεις
Κι ακόμα πιο τρελλό να χτίζεις νέα και την επόμενη στιγμή
Να τα γκρεμίζεις πάλι.
Γιατί ούτε αυτό μα ούτε και τ’άλλο είναι
Και εις άτοπον επαγωγή θα βρίσκεσαι για πάντα
Τούτο κατάλαβε το
Μέχρι να γίνεις πάλι ολόκληρος
Με το Όλο Ένα η συνειδητότητα να ξαναγίνει
Μα τότε το σώμα σου δε σε χωρεί
Κι ένα άλλο ταξίδι ξεκινά
Για άλλους τόπους περιπέτειας!
Το δικό μου το ταξίδι είναι εδώ τώρα
Το πέρασμα να βρω προς την απλότητα
Και το απαλό το κύλησμα να μάθω
Της φύσης τους νόμους να μάθω να σέβομαι
Και με ταπεινότητα να περπατώ μπροστά στο άπιαστο το μεγαλείο της
Του νου τα χαλινάρια με σταθερότητα να συγκρατώ
Των ιδεών τους ανέμους τους δημιουργικούς
Στη γη να τους έφερω και με υλικά δώρα της
Ένα νέο όραμα με σύμβολα να φτιάξω
Σαν του νερού την άγρια δύναμη
Και το ήρεμο κατέβασμα
Να μάθω να αλλάζω εκεί όπου αρμόζει
Του λουλουδιού το άρωμα και την εφημερότητα να απολαύσω
Του δέντρου τις δίπλες τις ρίζες να μιμηθώ.
Το βλέμμα να αφήνω ελεύθερο από τη απόλυτη εστίαση
Μα όταν χρειάζεται αέτος να γίνομαι
Και την τροφή με ακρίβεια να κυνηγώ.
Η φύση με τη σοφία της
Φυτά και ζώα έπλασε για οδηγούς
τους άμοιρους ανθρώπους να προικίσει
καθρέπτες συμβολίσμων για το πως η ζωή με μύριους τρόπος εκδηλώνεται
Μα του ανθρώπου ο νους αλαζόνας κι άπληστος γίνηκε
Κι Αφέντης δόλιος
Και στην κατάστροφή ετάχθηκε
Αλλά την άσκοπη
Αστροπελέκι η επίγνωση!
27/02/09
